Tussen mijn vorige nieuwsbrief en deze liggen maar liefst 14 maanden…. De vorige (getiteld ‘Het lijden in en om mij heen’) schreef ik vlak na de prachtige retraite die ik op Bali heb mogen geven. En deze schrijf ik enkele weken nadat ik ben teruggekeerd van een bijzondere reis naar Lourdes samen met mijn moeder. Daartussenin is er met mij persoonlijk het nodige gebeurd, waardoor mijn uiterlijke werk een hele poos heeft stilgelegen. Innerlijk was er echter een werk van formaat in uitvoering. Een paar dagen geleden kwam ik tot het besef dat er op diverse manieren verbanden zijn tussen Bali, Lourdes en mijn persoonlijke proces. Het ‘vrouwelijk principe’ speelt hierin een cruciale rol. Om uit te leggen hoe dat precies zit, neem ik je graag mee op een reis door de tijd:

BALI – maart 2016
Gedurende een week heb ik een groep van zeven vrouwen begeleid tijdens een retraite op Bali. Dit is zonder twijfel een van de meest mooie en indrukwekkende dingen die ik tot nu in mijn werk heb mogen realiseren. Een week van bezinning, verdieping, verbinding, verwondering, vreugde en welzijn. Een week vol bijzondere ontmoetingen en ervaringen voor iedereen. Door yoga, meditatie, onderlinge dialoog en waar gewenst een stukje individuele coaching hebben we met elkaar het thema “Heel Worden – Heel Zijn” verkend. Iedere dag had een specifieke invalshoek – een verdieping op het hoofdthema van heling, zoals bijvoorbeeld: Verbinding & Balans, Dankbaarheid & Gelatenheid, Stilte & Leegte, Compassie & Zelfhelend Vermogen en Schaduw & Licht. Een bezoek aan een traditionele Balinese healer (een zogenaamde Balian) was voor veel deelneemsters een ervaring van ontroering, verrassing en heling. Wat voelde ik me rijk, tevreden, dankbaar en trots toen ik weer naar Nederland terugkeerde…

Het enige schaduwrandje verbonden aan Bali was het feit dat mijn moeder tijdens de retraiteweek een licht herseninfarct had gehad. Na de eerste schrik werd mij op het hart gedrukt dat ik de retraite niet hoefde af te breken om terug te keren naar huis. Na een dag ziekenhuis was mijn moeder weer thuis en het ging naar omstandigheden redelijk goed met haar. Groot was dan ook de verbijstering toen zij een kleine week nadat ik weer in Nederland was, opnieuw een infarct kreeg – en dit keer zeer ernstig. Even leek het erop dat we haar zouden verliezen. Dat gebeurde uiteindelijk niet, maar haar leven en dat van mijn vader is er ingrijpend en voorgoed door veranderd. Zij is ernstig beperkt in haar hele doen en laten en voor veel alledaagse dingen afhankelijk van de hulp van anderen. Veel dingen waar zij plezier en voldoening in vond, zijn niet meer mogelijk. Voor mijn vader, als partner en als mantelzorger, is het loodzwaar en ook zijn gezondheid gaat zienderogen achteruit. Verdriet, frustratie, zorg, angst en lijden zijn in hun leven gekomen en daarmee ook in het leven van mijn zussen en mij, van onze kinderen en veel andere betrokkenen.

LOURDES – mei 2017
Het toeval wilde dat mijn vader begin dit jaar een bedevaartreis won naar Lourdes. Omdat hij zelf niets (meer) heeft met het katholieke geloof en omdat mijn moeder niet alleen kon gaan, wist hij niet wat hij met deze reis aan moest. Direct toen ik hierover hoorde wist ik dat ik heel graag samen met mijn moeder naar Lourdes wilde. Voor haar, voor mezelf, voor ons samen en voor mijn vader. Nu ben ik niet gelovig in de zin van kerkelijk of specifiek katholiek. Wel ben ik religieus – in de zin van een diep gevoeld Weten. Weten dat er een andere dimensie bestaat achter de uiterlijk zichtbare – een veld van zuiver Bewustzijn en Liefde. Weten dat dat veld mijn ware Thuis is; de Bron waaruit alles wat zich op aarde manifesteert voortkomt en waarnaar ook alles weer terugkeert. Weten dat God in mij is – dat ik een goddelijke vonk in mij draag en Weten dat God Alles is. Weten dat er een hoger doel verscholen ligt in het aardse leven en alles wat daarin plaatsvindt – ook in moeilijkheden en lijden.

En zo geschiede het dat ik van 14 tot 20 mei met mijn moeder in Lourdes ben geweest. Ik heb het ervaren als een groot en uniek geschenk. Het contact met en de zorg voor mijn moeder en het samen beleven van ‘Lourdes’ heeft mij veel waardevolle momenten en ervaringen gebracht. Ik was vaak diep geraakt en ontroerd door wat ik meemaakte en om mij heen voelde. Voor mij ademt Lourdes de energie van het vrouwelijke. Moeder Maria, met wie ik een bepaald verwantschap ervaar, is hier voelbaar aanwezig. De energie van overgave, van ontvankelijkheid, van compassie en zachtheid, van menselijke aandacht en verbondenheid, van ontferming, van zorg voor het leven, voor het kwetsbare en het prille. Zij is Hoedster van het Leven…

Mijn innerlijke reis: strijd tussen ego en God
Tussen deze twee hoogtepunten in mijn leven, Bali en Lourdes, liggen veertien maanden. Veertien maanden waarin het vaak heel donker is geweest in mij. Waarin ik op een niet eerder ervaren manier met schaduw en lijden in mijzelf geconfronteerd ben. Ik meende in de laatste tien jaar van mijn leven al het nodige vrijgemaakt te hebben in mijzelf en over voldoende bewustzijn en (meditatie)technieken te beschikken om hier op een constructieve manier mee om te gaan. Wat voelde ik mezelf dus enorm falen toen bleek dat ik meestal compleet koppie-onder ging in negatieve, destructieve gedachten en heftige emoties. Met enige afstand kijken en alles wat er in je is ‘gewoon’ toelaten – dat ging helemaal niet. Acceptatie, geduld, mildheid, loslaten, overgave – meestal ook onmogelijk. Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk alles weer ‘normaal’ te krijgen en de controle terug te vinden. En dat deed ik door te vechten, proberen vast te houden aan ideaalbeelden, en hoge eisen te stellen aan mezelf en het proces. Helaas met averechts effect en uitmondend in een ware oorlog met en in mijzelf. Alle beelden die ik van mezelf had, en alle rollen die ik zo graag perfect en ideaal wil invullen: als moeder, als dochter, als partner, als yoga- en meditatiedocent – ze gingen in mijn beleving allemaal onderuit.

Het is bizar en ik had nooit gedacht dat mij dit zou overkomen maar op deze manier kreeg mijn ego een steeds grotere invloed en overwoekerde het licht van mijn Ziel. Er was een enorme angst, wantrouwen en onvermogen tot overgave aan wat er in mij plaats vond. Bottomline was de strijd die in mij gaande was, dan ook een oorlog tussen mijn ego en God. Het ego dat regie wil over het leven, dat hangt naar ‘goed voor de dag komen’, dat zich richt op de uiterlijke wereld en hongert naar erkenning en waardering. Dat donkerte, imperfectie, onzekerheid en de ervaring van onmacht uit alle macht buiten de deur wil houden. Het ego dat zegt dat je ‘iets’ moet zijn…

De psychiater die ik trof als gids vergeleek het met de situatie aan het eind van de Tweede Wereldoorlog: heel Europa is door de nazi’s (ego) bezet terrein. Alleen Engeland is nog vrij, en daar is Churchill (de ziel) die gelooft in de mogelijkheid van bevrijding… Kort daarna kwam spontaan het beeld in mij op dat ik Parijs, de Lichtstad, wilde gaan heroveren op de nazi’s. Bij deze veldtocht werd en word ik door mijn psychiater steeds aangemoedigd  om mijn ego niet met strijd en hardheid te lijf te gaan (zoals ik eigenlijk steeds aan het proberen was), maar juist met begrip en geduld. Met dankbaarheid zelfs voor de functie die het tot nu toe vervuld heeft. Maar tegelijk vastberaden en standvastig zijn om Europa terug te winnen voor de Ziel door steeds de intentie tot overgave voor ogen te houden: “Moge niet mijn Wil, maar Uw wil geschieden”…

Maria & het vrouwelijke principe
En zo kom ik dan toch uit bij wat Maria voor mij belichaamt: zachte kracht. Zij was open en ontvankelijk, en zonder te weten wat de consequenties zouden zijn, zei zij onvoorwaardelijk “ja” tegen datgene wat haar gevraagd werd. In haar buik heeft zij het goddelijk kind gedragen en als moeder heeft zij ervaren wat overgave, loslaten en vertrouwen betekenen. Je zou ook kunnen zeggen dat via haar het hemelse, het Goddelijke, gematerialiseerd werd in het aardse. Dat zij consequent en toegewijd, in nederigheid en dienstbaarheid, doorgang heeft verleend aan iets wat groter was dan zij.

Zij is voor mij een grote inspiratiebron omdat ik weet (ook in alle nederigheid…) dat mijn transitie-proces in de kern op hetzelfde neerkomt. Dat het gaat om doorgang geven aan iets dat groter is dan ‘ik, Mieke, persoonlijk’. En dat ik hiermee stapje-voor-stapje voorbij de eisen, ideeën en belevingswereld van mijn ego ga.

Cruciaal om deze doorgang te kunnen verlenen is aanwezig zijn in het aardse. Geaard te zijn, me te verbinden met de aarde, met mijn lichaam en met de wereld. Want alleen hier kan ‘het’ gebeuren… Dat is voor mij best een opgave en niet vanzelfsprekend, want ik voel me vanuit mijn wezen sterk(er) verbonden en aangetrokken tot (de eenheid en lichtheid van) het geestelijke of het hemelse. Aan het aardse zitten ook minder prettige kanten – er is dualiteit, er is pijn en lijden en er lijkt afgescheidenheid te zijn. Daarom is ‘moederschap’ ook een cruciale factor. Of je nou man of vrouw bent, moeder zijn over je innerlijke wereld en innerlijk kind is essentieel. Behoedend, onvoorwaardelijk, met open armen alles in jezelf tegemoet treden. Ontfermen in twee betekenissen: je ontfermen over jezelf en ont-fermen: niet ferm, hardvochtig zijn. En ook dit is iets wat niet vanzelfsprekend is en steeds opnieuw her-innerd en toegepast mag worden. En daar helpen yoga en meditatie mij enorm bij! Net als de steun, verbinding en uitwisseling met dierbare mensen, metgezellen en gidsen op mijn weg.

Hemel en Aarde verenigen…
Terug naar het begin van dit artikel: wat Bali, Lourdes en mijn persoonlijke proces gemeen hebben is aandacht voor het vrouwelijke principe. Overgave en ontvankelijkheid zijn vrouwelijke kwaliteiten. Moederschap is een vrouwelijke kwaliteit. Het aardse is vrouwelijk. We kunnen allemaal (mannen en vrouwen) het Goddelijke geboren laten worden op aarde als we kiezen voor het cultiveren van deze kwaliteiten. Als we kiezen voor liefde in plaats van angst; kiezen voor God (of voor Bewustzijn, het Hogere, de Bron of hoe je het maar wil noemen) in plaats van de grillen van het ego. Voor mij is dat waar ik me op toe wil leggen: de belichaming van de vrouwelijke principes en het groeien in liefde en bewustzijn. Met als doel om in waarachtige verbondenheid helemaal aanwezig te zijn in het alledaagse leven. Hemel en Aarde verenigen op de plek waar ik sta…

Bijgaande foto, gemaakt in Lourdes, verbeeldt voor mij deze intentie. Ik zie er een (na het lijden en sterven) opengebroken hart in, waarin hemel en aarde samenkomen en doorheen bewegen. En misschien is de Eiffeltoren wel een soortgelijk symbool: hij staat ongeveer op het midden tussen Engeland en Lourdes. Parijs is werelds, maar is ook Licht…

De reis gaat verder…
Ik sluit af met de wens dat mijn reis en ook jouw reis voorspoedig mag verlopen. We zijn allemaal mensen onderweg en lopen daarbij allemaal tegen moeilijkheden en stukken van ons ego op. Door deze dingen heen groeien naar meer liefde – dat gaat niet vanzelf en vraagt aandacht en inzet. Ik ben me meer dan ooit bewust geworden van mijn menselijke feilbaarheid en het feit dat ik mijn schaduwkanten en aardse imperfectie meer mag leren omarmen. Dat je soms onverwacht een lange weg door het donker gaat om Licht te vinden. En vooral: hoe moeilijk overgave is;       ja-zeggen tegen “Uw wil geschiede’. Ik ben en blijf daarom lerend en onderweg. Waarbij zoeken, struikelen en soms weer vastzitten in de loopgraven van het ego er onvermijdelijk bijhoort – omdat ik mens ben en mag zijn…

Zoals gezegd: yoga, meditatie en de steun, verbinding en uitwisseling met andere mensen is voor mij heel helpend gebleken en verdiept zich ook steeds meer. Ik hoop van harte dat mijn ervaringen en mijn weg ook anderen tot dienst kunnen zijn. En dat mijn praktijk een plaats mag zijn van geven en ontvangen, van waarachtige verbinding en groei van mensen met en via elkaar. Na de zomer hoop ik mijn werkzaamheden weer verder uit te breiden. Hoe en wat weet ik nog niet precies. Wel is er inmiddels een nieuw product beschikbaar: Zachte Kracht.
Klik hier voor meer informatie.

In dankbaarheid
Last but not least wil ik mijn dank aan en liefde voor mijn moeder uitspreken, die in Bali en Lourdes en alles daartussenin (en daarvoor en daarna – mijn hele leven) een belangrijke plaats heeft gehad. Dank je wel mama ! En dank je wel papa voor alles wat ik van jou heb ontvangen. En iedereen, van heel dichtbij tot verder weg, die op wat voor manier dan ook deelgenoot is van mijn leven en mijn weg – zij weten wie zij zijn: dank jullie wel.  “We bestaan slechts in verbinding”…